Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Ατέλειωτα βράδια

Καρδιά μου κράτα ακόμα λίγο
για να βγάλουμε κι αυτό το βράδυ
που αγαπώ και σβήνω
αναμνήσεις και τσιγάρα στο σκοτάδι..
Όλες με κοροϊδεύουν
την ψυχή μου την κατατρυπάνε
και τα λεπτά δεν φεύγουν
ούτε πέντε δεν πιστεύω να'ναι..

Της ζωής τα καμώματα, η μοίρα τα ορίζει
μ'ερωτικά δολώματα την καρδιά μας να την σκίζει
Και δεν λυπάμαι που έφυγες, μόνο τα βράδια ξενυχτάω
μα υποφέρω που έλεγες "για μια ζωή θα σ'αγαπάω"..

Η μοναξιά με πνίγει
έξω αρχίζει επιτέλους να χαράζει
μα εσύ δεν έχεις φύγει
την καρδιά μου η σκιά σου κομματιάζει
Δεν σε μισώ που πάλι
κάπου θα γυρνάς με κάποιαν άλλη
Μα με μισώ που ξέρω
οτι μια ζωή για σένα θα υποφέρω..

2 σχόλια:

πνευμα είπε...

Συνήθως το δυσκολότερο βήμα είναι να κοιτάς μπρόστα...

Μα το αξίζεις δεν νομίζεις?

Ένα πνεύμα

ποντίκι είπε...

Δεν έχω χρόνο μάτια μου, δεν έχω χρόνο...
Δεν έχω χρόνο μάτια μου, δεν έχω χρόνο...

Μην ψάχνεις μες στα μάτια μου μια φλόγα να χορεύει
το πάθος μου το έχασα και κάπου αλητεύει
δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες
το πιο πολύ το έζησα τώρα μου μένουν τα μικρά, δυο τελευταίες αχτίδες